Eline: ‘Ik ben aan het onderwerp gekomen doordat Coen van Zwol in de NRC een stukje over de Andrej Skolni schreef, een journalist die zijn eigen krant volschrijft in een gebied waar ogenschijnlijk niks gebeurt. We zijn er twee keer gaan filmen, en het probleem was dat er op het eerste gezicht inderdaad weinig te beleven viel. De kunst is dan om zonder al te veel informatie toch een onontkoombare sfeer op te roepen.’’

Onze Krant/Nasha Gazeta won de prijs voor de Best mid-lenght Documentary Hot Doc’s, Toronto, Canada’s meest toonaangevende documentairefestival. De film werd met succes vertoond in o.a. Krakow, Polen, Londen en Moskou, tijdens ArtDocFest. Diezelfde maand zou de film draaien tijdens IDocsBeijing. Dit werd op het laatste moment afgeblazen, de film zou kritiek leveren op de Russische Staat. Om dezelfde reden kon de film niet worden uitgezonden op een de Russische TVzender. Merkwaardig dat een zo bescheiden en intieme film zulke heftige reacties oproept! 

Recensie: Maarten van Bracht VPROgids: Onze krant ging vorige week in première op het Film Festival Rotterdam, na eerder te zijn afgewezen – was hij te subtiel? – door het IDFA. Terecht won de film vervolgens de prijs van Best Documentary op het prestigieuze filmfestival Hot Doc’s in Toronto, Canada. Onze Krant is een knappe film, ook dankzij het camerawerk van Erik van Empel en de muziek van Maurice Horsthuis. In  Rusland onafhankelijke journalistiek bedrijven is haast onmogelijk. Diep in het binnenland begon Andrej Skolni zijn eigen krant, in Mayna, een vlek op 800 kilometer van Moskou. In dit lege, ontvolkte gebied, ooit de graanschuur van Rusland, werkte Andrej Skolni bij staatskrant De Leninist, waar onafhankelijke, de autoriteiten onwelgevallige berichtgeving uit den boze is en het echte nieuws dus niet mag verschijnen. Daarom richtte Andrej Nasha Gazeta op, ‘onze krant’, met nieuws uit de regio dat de bewoners wél interesseert. Oplage: 7000. Probleem: er gebeurt daar zo weinig. Over onmogelijke wegen doorkruist Andrej daarom de uitgestrekte regio, gaart met laptop en notitieblok ogenschijnlijk onbeduidend nieuws. Hoofdredacteur Andrej zelf brengt de kranten naar de distributiepunten en int het geld van de verkochte exemplaren. Bij stagnerende verkoop ligt de oorzaak voor de hand: ‘Iedereen is paddenstoelen zoeken’. Maar doorgaans zijn de lezers blij met de acht pagina’s Nasha Gazeta, twee keer zo dik als De Leninist, omdat het níet over Moskou, partijbonzen en loze beloftes gaat, maar over de dorpsdokter die bij min 26 op de fiets haar visites moet afleggen, over het dorp dat al drie maanden zonder water zit, en de boterfabriek die rommel loost waardoor alle vissen sterven. Het verweer van de nerveuze directeur, die schermt met nanotechnologie en investering, en zijn besnorde zwijgzame bijzit, zogenaamd ecoloog maar ongetwijfeld een zetbaas van de geheime dienst, is hilarisch en te mooi om hier te verklappen. Geestig, zeker, maar achter al die kleine verhalen schemert de barre werkelijkheid van hedendaags Rusland, die van verwaarlozing en corruptie. Andrej hoort het aan, weet vaak meer dan hij kan opschrijven, kent de smalle marges. Bedreigingen en andere repercussies zijn nooit ver. Het prachtig sombere slotakkoord met Andrej die eenzaam vissend bij een ijswak zijn dromen en frustraties prijsgeeft, laat aan duidelijkheid niets te wensen over: de repressie in Rusland neemt toe, ook journalisten als Andrej moeten zien te overleven en bovendien steeds beter op hun tellen passen.